Obrazy krwią malowane
Niepokorny Amerykanin spełnia typowe cechy przypisywane twórcom ponowoczesnym: gra konwencjami, liczne cytaty, aluzje i odniesienia. Zwyczajnie bawi się kinem. Jego cechą charakterystyczną jest specyficzna budowa narracji, rozbudowane dialogi i słynny brak linearności czasu w części produkcji. Dominują motywy zemsty, kary i walki mówiąc bardzo ogólnie. No i oczywiście wszystko utkane jest ze starej, dobrej przemocy w nowym – choć nie zawsze – wydaniu. Być może właśnie lekkość z jaką bohaterowie wzajemnie się wykańczają i pewien „luz w umieraniu” przy doskonałych, wysmakowanych ścieżkach dźwiękowych i misternych dialogach sprawiają, że Quentin jest jedynym nagrodzonym w Cannes twórcą, którego tak lekko ogląda się z kumplami. Do dziś toczy się jednak dyskusja, na ile można tę twórczość rozpatrywać w kategoriach artystycznych, a na ile traktować tylko jako kunsztowną rozrywkę. I nawet jeśli część widzów jest skłonna ku drugiej interpretacji, to jednak całkowicie bezrefleksyjne podejście wiele tej sieczce odbiera.
WIĘCEJ NA TEMAT KINA QUENTINA TARANTINO PRZECZYTAĆ MOŻNA: TUTAJ
